It takes two to tango. In de klassieke tango dansen een man en een vrouw in stereotiepe rollen. Hun samenspel is de ultieme illustratie van perfectie, balans en sensualiteit. Wat gebeurt er als je die klassieke rollen doorbreekt? Dansers-choreografen Lisi Estaras en Ido Batash gaan die uitdaging aan en slaan de handen in elkaar met tangomuzikant Ariel Eberstein die met zijn band muziek speelt van de Argentijnse componist Eduardo Rovira.
MonkeyMind Company maakt van de tangodans een veel minder volmaakte, harmonieuze eenheid. Sonico is een voortdurende oefening in de ontmoeting met de ander. Tijdens hun twee weken durende residentie slaan Lisi en Ido de laatste lijn in richting première.
Op donderdag 5 maart gaat Sonico in première in De Grote Post.
Lisi Estaras (1971, Argentinië) begint met dans in Cordoba (Argentinië). Ze gaat studeren aan de Rubin Academy of Music and Dance in Jeruzalem. Ze blijft 5 jaar in Israël en trekt dan naar Europa waar ze haar carrière start bij les ballets C de la B in 1997. Ze creëert en danst mee in Iets op Bach, Wolf, vsprs, pitié!, C(H)OEURS en Tauberbach van Alain Platel en Tempus Fugit van Sidi Larbi Cherkaoui. Daarnaast ook in Learning how to walk van Benny Claessens (NTGent).
Lisi geeft masterclasses en workshops in België en het buitenland over haar MonkeyMind-methode: het eindeloze gebabbel in je hoofd, wanneer je van gedachte naar gedachte springt, van emotie naar emotie, zoals een aap van boom naar boom.
Ido Batash (1984, Israël) is een zelfstandig choreograaf en professioneel danser met België als thuisbasis. Tussen 2002 en 2018, was Ido danser en performer bij verschillende gezelschappen waaronder les ballets C de la B, in C(H)OEURS en Nicht Schlafen van regisseur Alain Platel. In 2009 is Ido gestart met zijn eigen choreografieën. Een heel aantal werd opgevoerd in het Verenigd Koninkrijk, Zweden, Nederland, België, Hongarije, Japan en Israël.
Naast zijn eigen artistieke activiteiten, start Ido ook onafhankelijke projecten op in samenwerking met andere choreografen, artiesten en wetenschappers van verschillende disciplines, geeft hij les in hedendaagse dans en geeft workshops met als werkmethode MoveMental bij les ballets C de la B en andere dansplatformen en universiteiten in Europa.
Q & A met Lisi Estaras en Ido Batash
Kan kunst de wereld redden?
Lisi: Kunst kan menselijke levens redden. Kunst stelt ons in staat om de wereld op verschillende manier te ervaren. Om onszelf in vraag te stellen als we geconfronteerd worden met een idee, een voorwerp of een boodschap. We zouden ons niet kunnen uitdrukken zonder kunst. Tegelijk is het een naïeve gedachte want de wereld kan niet worden gered.
Ido: Ik ben er zeker van dat kunst de mensheid kan redden. En het staat vast dat alleen de mensheid de wereld kan redden.
Met welke artiest zou je ooit willen samenwerken?
Lisi: Er zijn er veel: Angelica Lidell omwillen van de woede in haar geschriften. Clarise Lispector omwille van haar poëzie die zo vertaalbaar is naar dans. Maxim Storm, Olivier de Sagazan, Denis Lavant, Valeska Gert, de dansers van Platform K, Kristien De Proost, Tiago Rodrigues, Florentina Holzinger, Meg Stuart, Edouard Leve, Sacha Baron Cohen.
Ido: Ik zou graag willen werken met regisseur Yorgos Lanthimos, de film Dogtooth is één van de meest inspirerende films die ik ooit zag. Eerst wordt de perceptie van de werkelijkheid geïnterpreteerd, dan mijn geest en mijn hart. Ik ben helemaal de jouwe …
Welk personage uit een kunstwerk zou je graag willen zijn?
Lisi: Ik zou graag om het even welk vrouwelijk personage in een film van Pedro Almodovar zijn, al zingend of dansend.
Ido: Ik zou graag het groene personage zijn uit de film Holy Motors van Leos Carax. Waarom? Geen idee. Het voelt zo. Je moet de film bekijken, dan zal je het begrijpen.
Wat houd je wakker ’s nachts?
Lisi: Alle dingen die ik doorheen de dag wilde zeggen tegen sommige mensen maar niet durfde om de confrontatie uit de weg te gaan. Onthutsende beelden van de bosbranden in Australië. De show die eraan komt. Art brut.
Ido: Soms mijn pasgeboren kind, soms mijn hond, soms mijn gedachten. Ik zou minder willen slapen en dan mediteren bij het maanlicht. Maar het is er nog niet van gekomen.
DE GROTE BLOG 