Ze hadden op dit moment in de weer moeten zijn om samen met kinderen de wereld te repareren in Oostende, Hanne Struyf en Sofie Joan Wouters van Hirngespinst, maar ook daar steekt het virus een stokje voor. Wat repareren de zussen dan, nu de wereld niet beschikbaar is? Ze hebben Renée aangesteld, een wereldreparateur in tijden van corona. Check de opdrachtfilmpjes hier! En blader mee door het dagboek van Hirngespinst.
Hanne – 7u10: De vroege wekker! Sinds een tijdje maak ik er een gewoonte van om op te staan met een doel. Mijn lief is me voor en vraagt wat het doel voor vandaag is. Ik zeg dat ik de dag graag vrolijk wil doen. Koffie! Dat doe ik dan altijd, als eerste, voor corona, tijdens corona en wellicht ook ‘na’ corona. Koffie en douchen!
Sofie Joan – De zon kwam deze ochtend piepen vanachter het gordijn en toen besloot ik dat het tijd was om op te staan. Mijn vriend was alvast aan het werk, maar ik blijf meestal toch nog nét wat langer liggen. Ik hoorde hem praten in de verte. Ik vind het best opmerkelijk die video-calls … ik hoor enkel de antwoorden en heb maar te raden naar de vragen of de reacties. Die ik soms dan ook lachend invul.
HANNE – Er ligt een bestelling hout in de houtwinkel klaar, die ik mag ophalen om 10u. Ik maak immers van deze corona tijd gebruik om samen met mijn lief ons nieuwe huis op te bouwen. We zijn bezig aan de vloer. Op 15 juli verhuizen we!
SOFIE JOAN – Ik vond in de koelkast een artisjok die toch wat bruin begon uit te slaan, dus besloot die klaar te maken. Ik hou van koken en in tijden van corona leef ik me helemaal uit. Ik googelde naar verschillende recepten en pagina’s, van Jeroen Meus naar VTM koken tot heel stijlvolle vegan websites en besloot mijn werkwijze. Wat citroen, wat bouillon met bloem, peper en zout, steel afsnijden en dan iets zoeken om de artisjok onder water te houden. Ik probeerde het met een pan, neen dat werkte niet, een andere pan was dan weer te klein, dus bouwde ik een toren met een bord en een pot, neen alles kapseisde en zonk het water in en de artisjok dreef vrolijk boven, na een paar pogingen lukte het me toch: een vergiet bleek perfect te werken. Nu kan ie lekker pruttelen.
Met een glimlach op m’n gezicht zette ik een pot thee. Op het labeltje van het theezakje, dat ik er in mijn theepot hing, stond een spreuk. Dus, zoals ik wel vaker doe, sprak ik een voiceclip in (in hele heilige stem) naar Hakselaar (zo noem ik Hanne, mijn mede Hirngespinster) waarin ik de spreuk met haar deelde … “A relaxed mind is a creative mind”. Past wel in deze tijden.
HANNE – 11u50: Terug thuis! Hout afgeleverd in ons nieuwe huis om morgen verder mee aan de slag te gaan. HONGER! Sinds december hou ik me aan een of ander gek dieet dat ik niet eet tot en met 12u op de middag. Wat kijk ik elke dag ongelooflijk uit naar dat eerste hapje ETEN! We lunchen heerlijk met versgebakken brood op het terras in de zon.
SOFIE JOAN – Met mijn theepot ben ik achter de computer gaan zitten om wat mails te lezen. Aidan, de bouwer en ontwerper van O’slabo, had gisteren een krijttekening met een gigantische dromenlijst, waar voorbijgangers hun dromen konden bijschrijven. Ik heb die foto’s op onze website, facebook en instagram gezet, om mensen te inspireren om ook de wereld te repareren in tijden van corona.
Ik belde een uur met mijn mama, ze vertelde over de bloemen die groeiden en dat papa nu tijd had om het hout in te oliën. Ik vertelde haar over het boek dat ik aan het lezen was en dat wellicht vandaag uit zou zijn. Ik maakte een wandeling van meer dan een uur door de straten, zag mensen op bankjes, gezinnen fietsend in de zon, een meisje zat in haar raamkozijn, een jongen wandelde met muziek en neuriede mee en ging op zoek naar krijttapijten.
HANNE – Nadien maak ik pompoen-broccolisoep voor een vriendin en heb ik een call met m’n Hirngespinst-zus. Er is nieuws uit subsidieland en vooral genieten we van elkaar te spreken. Elke week maken we een filmpje – om O’slabo beetje te compenseren – en wekelijks horen we elkaar ook wel via een of ander call-kanaal.
SOFIE JOAN – Thuiskomend kroop ik weer achter de computer, ik had een virtuele vergadering met Hakselaar. Over de toekomst, over een plan, over wat cijfers en letters en over het weer. Soms hoorde ik haar niet, soms bleef mijn gezicht hangen, ik nam een screenshot van het hare.
Wat mis ik het om haar vast te pakken. Maar weldra gaan we samen eens wandelen, in de zon, met genoeg afstand en ieders een eigen koffie in de hand.
HANNE – 17u: Ik bezorg de vriendin soep met mijn board en schrijf een dagboek. Dan is het aperotijd. Met corona-kilo’s als gevolg, maar zo heerlijk gezellig.
SOFIE JOAN – De avond valt, ik ga in de zon zitten, met mijn boek dat ik graag wil uitlezen. Tot het applaus voor de zorg begint, ik roep en fluit en klap tot erna een concert begint in mijn straat. Elke avond een andere muzikant die begint te spelen na het applaus. Ik kook met mijn vriend, een ovenschotel met verrimpelde groenten uit de koelkast, we eten, we praten en eindigen de dag in de zetel. Netflix aan, het licht uit.
HANNE – 20u: Een groots applaus knalt doorheen onze buurt, elke avond opnieuw. Een warm hart rijdt dan door de straat en passeert onze ramen. Een avondwandeling naar een bevriende collega om het even over een nog onduidelijke toekomst te hebben. Netflix met mijn lief in bed. Ik overpeins mijn doel en val, met Kraai – onze poes – op bed, in slaap.
