Op zaterdag 26 oktober stellen we onze eerste double bill van het seizoen voor: I need an Island. Eén avond met twee theatervoorstellingen (Island of Slow en Pleasant Island) over eldorado’s waarvan het goud werd ontvreemd. Twee keer met een (verloren) paradijseiland als decor.
Die double bill doet ons dromen … Stel dat je op een onbewoond eiland verzeilt, welke muziek neem je dan mee? En waarom?
Een paradijselijke bevraging bij de collega’s van De Grote Post!
Onthaal- en productiemedewerker Lotte houdt van filmmuziek: “Ik neem de soundtrack van 2046 van Wong Kar Wai mee. Bij die muziek zijn er zoveel scenario’s mogelijk dat ik constant zou kunnen wegdromen. Liefst in compagnie van Murakami’s De Opwindvogelkronieken. Het ideale boek voor bij deze soundtrack.”
Voor gebouwverantwoordelijke Brecht mag het volume op 11 met In Flames: “Als ik toch alleen op een eiland zit, doe ik gewoon een praatje met de sterren.”
Zakelijk leider Sanne neemt Ellie mee van Regi: “Of beter nog mijn eigen versie Kaspie. Nummer 1-hit in de zomer toen onze Kasper geboren werd. Vooral tijdens de eindeloze huiluren/-dagen was dit zinnetje er eentje dat ik luidkeels meekweelde (of mee-huilde?): Oh, you drive me crazy sometimes, but I don’t care, no, I don’t care, ‘cause when you smile you lighten up the grey skies.”
Coördinator vrijwilligers- en residentenwerking Pascal bedriegt voor één keer zijn idool Jacques Brel: “Ik zou 23 Solo pieces for La naissance de l’amour van John Cale meenemen, muziek voor de gelijknamige Frans-Zwitserse film van Phillipe Garrel uit 1993. Let op de titels van de stukken: nummers 1 & 23 heten La naissance de l’amour maar daar tussenin is het de liefde zoals we ze kennen, in al haar vormen, kleuren, hoogtes en laagtes. Ik heb John Cale ook één keer live gezien, wat een charisma!”
Programmator podium Liv laat haar platenspeler thuis: “In alle eerlijkheid, als je mij op een onbewoond eiland steekt, dan is het vooral om deze wereld achter mij te laten. Geef mij dus maar de eilandgeluiden en die van de omringende zee zelf.”
Copywriter Ronald kiest voor Talking Heads: ‘Stop Making Sense is het eerste album dat ik mij bewust herinner. Een neef had het bij op een ouderjaarsavond midden jaren ‘80. Terwijl nonkel Lucien halfdronken met een brandende krant door de tuin liep – het budget voor vuurwerk was niet groot – ontdekte ik opwindende songs zoals Life during wartime. Ik krijg het er nog altijd warm van, wat van pas kan komen op een onbewoond eiland.”
Ook muziekprogrammator Serge Feys reserveert een plekje voor David Byrne op zijn eiland. En Brian Eno mag ook mee, voor het album My life in the bush of ghosts.
Medewerker ‘Tony’: “Ik neem het themalied van The Rock mee. Een bombastisch nummer dat ook gebruikt wordt als intro van Expeditie Robinson. In een heel ver verleden, wat ik zo min mogelijk bekend maak, was ik ‘Afvaller nummer 1 van Expeditie Robinson 2003’: 18 jaar oud, lange haren, puberaal gemis van een liefje thuis en compleet nutteloos voor mijn mede-eilandbewoners. Als ik ooit nog eens op een onbewoond eiland strand, zou ik het veel beter doen. En als ultieme wraak heroïsch dansen op dit nummer. (Niet zo slim waarschijnlijk om dit nu aan de grote klok te hangen. Is er een mogelijkheid om anoniem inzendingen te doen?)”
Artistiek leider Sara wil het liefst valsspelen en een compilatie meenemen: “Maar als ik er maar eentje mag kiezen, is het De Vespers van Rachmaninov en wel in deze uitvoering (omwille van de diepe basstemmen):
Ik ben opgegroeid met pop- en rockmuziek en heb daar vanzelfsprekend grote emotionele en nostalgische banden mee. Maar als ik dan toch op een onbewoond eiland zit, neem ik liever iets mee dat ik minder goed ken en kan blijven ontdekken.”
“Geen grote verrassing,” zegt grafisch vormgever en Bruce Springsteen-afficionado Kristof, “ik neem de Live Box 1975-1985 mee. Springsteen verwoordt kleine en grote emoties en levenskwesties in teksten die ogenschijnlijk eenvoudig zijn, maar daardoor des te sterker binnenkomen. Songs waarbij je volledig uit de bol kan gaan, de krop in de keel van krijgt, of die je een geweten schoppen. Songs over vriendschap, opgroeien, (persoonlijke) depressies, hoop en wanhoop, melancholie, romantiek, liefde, afscheid en maatschappelijke kwesties. Hij was bovendien ook de ultieme inspirator om zelf gitaar te beginnen spelen.”
Onder zijn palmboom mijmert medewerker distributie Duc over zijn schooltijd van eind jaren ’70: “Ik zat op het Atheneum in Oostende. Midden in het schooljaar kregen we er een nieuwe klasgenoot bij, J.B. uit Gistel. Het klikte, ook muzikaal. Ik had al wel wat platen, waaronder het fantastische Aladdin Sane van David Bowie. Op vraag van J.B. ruilde ik die plaat tegen One Size Fits All van Frank Zappa. Ik was overrompeld. De tempowisselingen zijn subliem, de high-vocals perfect, de teksten indringend én grappig. De gitaarsolo in het nummer Pojama People is nog steeds één van de beste die ik ooit hoorde.”
Zo. Dat was ‘m. Om het af te leren nog een laatste lijstje met songs die van dicht of ver met een eiland hebben te maken.
En nu willen we graag naar huis.
