Regisseur Tom Goossens en pianist Wouter Deltour onderzoeken tijdens hun residentie hoe ze via een vertalende theatertaal en een jonge groep mensen opera kunnen openbreken. En hoe ze via het ontbreken van bombastische decors en aandacht voor humor in klassieke opera, opera’s kunnen laten reizen naar en toegankelijk maken voor een breed publiek.
Tom Goossens behaalde in 2017 zijn master Drama aan de KASK. Al tijdens zijn studies deed hij professionele ervaring op (o.a. als regieassistent bij Bang-up! Opera, Guy Joosten, HETPALEIS …). Daarnaast ontwikkelde hij eigen spelmethodes tijdens workshops acteren voor jongeren en operazangers. Met zijn Masterproef Don Juan stond hij afgelopen zomer op TAZ.
Wouter Deltour behaalde zijn Master in Klassieke piano in 2013 en zijn bachelor Jazz piano in 2014 aan het Lemmensinstituut te Leuven en een postgraduaat in pianobegeleiding aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel. Hij werkte o.a. als pianobegeleider van de operaklas van het Conservatorio di Musica G. Martucci in Salerno, Italië en als als muzikant/pianobegeleider voor De Maan, NOB, De Filarmonie, De Gidsen, European Philarmonia, Jeugd en Muziek … Samen met Jan Sobrie en Peter Spaepen maakte hij de voorstelling Tinsoldat. Daarnaast treedt hij vaak op met de Italiaanse cellist Giovanni Meriani.
Così wordt een opera opgevoerd door een koppel acteurs, een koppel klassieke zangers, een pianist en een saxofoniste. Elk van hen speelt een rol in het verhaal, gebaseerd op de opera Così fan tutte van Wolfgang Amadeus Mozart en Lorenzo Daponte. Così is een mengvorm waarin Italiaanse zang afgewisseld wordt met gesproken tekst en simultane vertalingen; een experiment dat zoekt naar de mogelijke vrijheid binnen relaties (gestructureerde liefde), en de mogelijke vrijheid binnen het genre opera (gestructureerde taal van de emotie).
Q&A met Tom & Wouter
Wie of wat is jouw grote inspiratiebron?
Mozart. Hij weet gevoelens in muziek om te zetten zodat deze nog veel complexer worden en toch herkenbaar blijven. Zijn muziek verraadt een standpunt van de maker tegenover zijn personages en verraadt eveneens wanneer een personage liegt. Op die manier zorgt hij zelf voor een onuitputtelijke bron van inspiratie wanneer je als maker met zijn werk aan de slag gaat.
Robert Carsen. een hedendaags operaregisseur, die met pretentieloze, licht ironische, grappige, heldere ensceneringen en gepast ingezette clichés een verhaal weet te brengen. Hij doet dat soms met zo weinig en vaak zonder overbodige actualiserende items, daar steek ik veel van op.
Als je je creatie/project in een gevoel zou omschrijven, welk zou dat dan zijn?
Het verliezen van controle. Così gaat over twee koppels die eigenlijk de structuur van een relatie op de proef stellen, waardoor ze noch over die structuur, noch over hun gevoelens, controle hebben. Opera is een zeer gecontroleerd medium, vaak is alles vastgelegd. Maar wanneer men in de inhoud de controle verliest, zouden wij dat met het medium zelf ook willen bekomen. Hoe? Dat zullen we hopelijk komende twee weken uitvinden.
Welke opera zou je graag eens op de planken brengen en met wie?
Julio Cesare van Händel, Lucia Di Lammermoor van Donizetti, Semele van Händel. Met acteurs en frisse zangers, maar namen noemen durf ik niet. Cecilia Bartoli als Cleopatra mag wel komen solliciteren.
Wat is jouw band met De Grote Post?
De twee vorige werken van Tom Goossens stonden in 2016 en 2017 op TAZ. Op die manier leer je De Grote Post onvermijdelijk ook wat kennen. De eerste Ahimè, een operasolo met Ellen Wils, werd gejureerd door onder andere Liv Laveyne, waaruit gesprekken voortkwamen, je kent dat wel. De tweede, Don Juan, kreeg veel positieve commentaar, en motiveerde een verdere samenwerking tussen Liv, De Grote Post en DESCHONECOMPANIE.
In residentie van 16.10 t.e.m. 27.10.
DE GROTE BLOG 